تعریفی معناشناسانه– فرهنگی از مکان (مطالعۀ موردی : زبان فارسی)

رویکردهای پدیدارشناختی و پساساختارگرایی در حوزه معماری آخرین تلاش‌های قابل‌توجه برای تفسیر مفهوم «مکان» است. بااین‌حال، پدیدارشناسی، با تأکید بر طبیعت هستی‌شناسانه و ایستای مکان‌ها، در‌مطرح کردن جنبه‌های فرهنگیـ اجتماعی در ایجاد مکان‌ها با شکست مواجه شده است. از سوی دیگر، نسبیت پساساختارگرایی و زنجیره بی‌پایان مفاهیم مستتر در آن بیشتر از آنکه برای طراحان راهنمای مفیدی باشد، گیج‌کننده است؛ بنابراین، هدف این مقاله ارائه تعریفی جامع از «مکان» است که علاوه بر درنظرگرفتن تجربیات انسان‌ها بیشتر بر جنبه‌های اجتماعی و فرهنگی مکان توجه دارد. این موضوع باعث می‌شود تا این تعریف برای طراحان قابل‌استفاده‌تر باشد. برای رسیدن به این هدف در این مقاله عمدتاً از رویکرد معناشناسی استفاده شده است. در نتیجه‌گیری این مقاله بحث درباره مفهوم مکان از نقطه‌نظر نمادشناسی چندلایه و مطالعه حوزه معنایی «فضا و مکان» در زبان فارسی برای درک خواسته‌ها و تجربیات مردم از مکان در فرهنگ ایرانی به‌عنوان نمونه موردی دنبال شده است.